13 Kasım 1985'te, Kolombiya'da oldukça aktif bir yanardağ olan Nevado del Ruiz patladı, buzulları eritti ve tabanındaki köylere çamur ve enkaz selleri gönderdi. On üç yaşındaki Omayra Sánchez ve ailesi, Lahar adlı bu sellerden biri Armero şehrini kelimenin tam anlamıyla haritadan sildiğinde evlerinde titredi. Evlerinin çatısının altına gömülen Sánchez, yardımcıları onları pislikten kurtarmaları için çağırdı. Ve denediler. Ancak işçilerden habersiz, Sánchez'in bacakları bir tuğla kapının altında sıkıştı ve düşmüş aile üyelerinden biri tarafından sıkıca tutuldu. Nevado del Ruiz 1985'te patladıktan sonra, Sánchez'in hayatını kurtarmanın hiçbir yolu yoktu.
Sánchez depremden sonra neredeyse 60 saat boyunca uyanık kaldı, hayatlarını kurtarmaya çalışan işçilerle sohbet edip şakalaştı. Maruz kalma genç kızı alt ettiğinde ve yakında hayatta kalamayacağı gerçeği ortaya çıktığında, Sánchez annesine veda etti ve işçilerden onu dinlenmeye bırakmalarını istedi. Fransız fotoğrafçı Frank Fournier, Omayra Sánchez'in son anlarını unutulmaz bir fotoğrafla yakaladı. Fotoğraftaki kırmızı gözleri, beyaz elleriyle Sánchez, acilen dünyayı asla gelmeyecek olan yardıma çağırıyor. Fournier bu fotoğraf için 1986 Dünya Basın Fotoğrafı ödülünü kazandı.
Fotoğraf:
-
Omayra'nın bacakları sıkıştı, bu da yardımcıların onu kurtarmasını engelledi.
Fotoğraf: Frank Fournier / Wikimedia Commons / Adil kullanım Sánchez'in kapana kısıldığı üç gün boyunca sakinlikten acıya inişini gösteren bir fotoğraf ve video belgemiz varsa, nasıl olur da hiç kimse küçük kızı kurtaramamış olabilir? İnsanlar neden onları vahşice soğuk sudan ve volkanik patlamanın kalıntılarından çıkarmak yerine fotoğraf çekti?
Belden yukarısı hareket ettirilebilir olmasına rağmen, Sánchez'in bacakları bir tuğla kapının altına sıkıştırılmıştı ve merhum teyzesinin kolları onu sarmıştı. onları sıkıca sarın . Onları defalarca enkazdan çıkarmaya çalışan kurtarıcılar, bacaklarını kırmadan veya bacaklarını kesmeden onları çıkarmanın imkansız olduğunu ve her ikisini de yapmak için gerekli tıbbi bakımı almadıklarını gördüler. Ve ne zaman onu kurtarmaya çalışsalar, işçiler suyun etrafında biraz daha yükselmesine izin verdi - boğulmasını önlemek için vücudunu bir çembere koymak zorunda kalana kadar.
Cildi beyaza döndüğünde, gözleri kızardığında ve halüsinasyon görmeye başladığında, yardımcılar en insani hareketin onun ölmesine izin vermek olduğuna karar verdiler. Altında kaldıktan sonra ne yaptı Yaklaşık 60 saat boyunca moloz .
-
Kangren ve hipotermi vücudunu ele geçirince Omayra annesine veda etti, Anne
Video: Youtube Omayra Sánchez'in yavaş düşüşüyle ilgili en ürkütücü şeylerden biri - etrafının hayatını kurtaramayan işçilerle çevrili olması gerçeğinin yanı sıra - onun hayal bile edilemeyecek çilelere karşı tamamen açık olmasıydı. Çevresindeki işçilerle konuşup şakalaştı, tatlı yedi, şarkılar söyledi ve durumunu değerlendirdi. Kendi yaklaşan sonuyla uzlaşmaya başladığında, küçük kız, yukarıdaki videoda duyulabileceği gibi, annesine veda etmeye ve annesine selam vermeye başladı.
Sona yaklaşırken 13 yaşındaki çocuk halüsinasyon görmeye başladı çünkü onun kendisi olacağından endişeleniyordu. okulu kaçıran ceza . KİMENew York TimesÖlüm gününden makale (16 Kasım 1985) bildirdi :
Bugün sabah 9:45'te öldüğünde soğuk suda geriye doğru düştü, bir kolu uzandı ve sadece burnu, ağzı ve bir gözü suyun yüzeyinde kaldı. Sonra biri onu ve teyzesini mavi beyaz kareli bir masa örtüsüyle örttü.
-
Trajedide hayatını kaybeden 23.000 kişinin uluslararası sembolü oldu
Fotoğraf: Jeffrey Marso, USGS jeologu / Wikimedia Commons / Kamu malı Omayra Sánchez'in korkunç (ve dayanılmaz derecede gereksiz) hikayesi dünyanın dört bir yanından sert eleştiriler aldı. Neden Armero ve diğer çevre şehirlerin vatandaşları Nevado del Ruiz'in oluşturduğu tehdit konusunda gerektiği gibi uyarılmadı? Neden tahliye edilmediler? 13 yaşındaki kızın tuzağa düştüğünü gördüklerinde, üst düzey hükümet yetkilileri, kurtarma görevlilerinin onları çıkarmak için ihtiyaç duyduğu hayat kurtaran malzemelerde helikopterleri kullanmayı neden bir öncelik haline getirmedi? Ordu ya da polis neden yardıma gönderilmedi? Kolombiya hükümeti bunları yapmadığı için toplamda yaklaşık 23.000 kişi öldü.
Yetkililer, ellerinden gelen her şeyi yapmadıkları fikrini reddettiler. Kolombiya Savunma Bakanı General Miguel Vega Uribe dedim Eleştiriyi anlıyordu, ancak Kolombiya az gelişmiş bir ülkeydi ve bu tür bir donanıma sahip değildi. Ek olarak, Fournier'den sonra , Kolombiya askerleri başka türlü meşguldü; M-19 gerillaları Bogota'daki Adalet Sarayı'nı henüz ele geçirmişti.
-
Frank Fournier'in ödüllü fotoğrafı da dünya çapında bir tartışmaya yol açtı.
Fotoğraf: Jeffrey Marso / Wikimedia Commons/Kamusal Alan Frank Fournier'e göre, Sánchez yakında 'dünya çapında' görülecek olan fotoğrafı çektikten sadece üç saat sonra öldü. Bu kayıt ona 1986 Dünya Basın Fotoğrafı ödülünü kazandırsa da, foto muhabirliğinin varlığı hakkında hararetli bir tartışma başlattı. Neden birçok kişi hayatlarını kurtarmak için fotoğraf çekmek için teknolojinin teknolojinin yerini aldığını merak etti? Fournier neden acısını tarafsız bir şekilde belgelemek yerine onu enkazdan çıkarmaya odaklanmamıştı?
Fournier, olaydan bu yana geçen on yıllar içinde kararından ve durumun daha geniş bağlamından bahsetti. 2005 yılında BBC'ye verdiği bir röportajda Sánchez'in hayatını kurtarmanın imkansızlığı göz önüne alındığında, kendi görüşüne göre o sırada yapabileceği en etik şeyin, tarif edilemez bir trajedi karşısında onun haysiyetini ele geçirmek olduğunu belirtti. Hatırladı:
Patlamadan yaklaşık üç gün sonra şafakta Ameroyo kasabasına ulaştım. Çok fazla kafa karışıklığı vardı - insanlar şoktaydı ve acil yardıma ihtiyaçları vardı ... [Omayra] büyük bir su birikintisinin içindeydi, beli aşağısı beton ve çöken evlerden kalan diğer molozlarla çevriliydi. Neredeyse üç gündür oradaydı. Şafak sökmek üzereydi ve zavallı kız acı içindeydi ve kafası çok karışıktı. İnsanların yardım için çığlık attığını duyabiliyordum ve ardından sessizlik - ürkütücü bir sessizlik. Çok ürkütücüydü.. Fotoğrafları çektiğimde, ölümü cesaret ve onurla karşılayan bu küçük kızın önünde kendimi tamamen güçsüz hissettim. Hayatının devam ettiğini hissedebiliyordu. Yapabileceğim tek şeyin küçük kızın cesaretini, acısını ve onurunu düzgün bir şekilde bildirmek olduğunu hissettim... Bu küçük kızın neler yaşadığını bildirmek zorundaymışım gibi hissettim.
Frank Fournier'in dokunaklı fotoğrafı dünyayı ayağa kaldırdı. Kolombiya'da artık, gelecekte bu büyüklükteki gereksiz afetleri önlemeye yardımcı olmayı amaçlayan Afet Önleme ve Hazırlık Müdürlüğü var.
